Zapora w Solinie jest największą budowlą hydrotechniczną w Polsce o długości 664 m, podzieloną na 43 sekcje, wysokości 82 m i objętości betonu 760 000 m3. Przekrój poprzeczny zapory ma kształt zbliżony do trójkąta. Wewnątrz zapory na 4 poziomach biegną galerie komunikacyjno-kontrolne o łącznej długości 2 073 m.
Dylatacje pomiędzy sekcjami uszczelnione są gumowymi taśmami o szerokości 50 i 36 cm, zabetonowanymi w sąsiednich sekcjach. Przelewy zamykane są zamknięciami segmentowymi o konstrukcji spawanej. Górna krawędź segmentu w położeniu zamkniętym przewyższa normalny poziom piętrzenia o 0,5 m.
W sekcjach przelewowych znajdują się dwa upusty denne. W sekcjach zapory przylegających do elektrowni wodnej zabetonowane są rurociągi stalowe doprowadzające wodę do turbin elektrowni. Średnica rurociągów (2 nitki) prowadzących do turbin Francisa wynosi 6,0 m a do turbin rewersyjnych (pracujących w dwóch kierunkach – również 2 nitki) wynosi 4,0 m. Poniżej sekcji przelewowo-upustowych zapory w celu rozpraszania energii wody, znajduje się podłoże w postaci betonowej płyty wypadowej uzbrojonej w dwa rzędy szykan.
Dla zabezpieczenia się przed nadmierną filtracją pod zaporą wykonana została w podłożu przesłona z zastrzyków cementowych składająca się z otworów wiertniczych o maksymalnej głębokości 60 m, (średnio 47 m). Całkowita długość otworów 20 690 m. Elektrownia Wodna Solina (uruchomiona w 1968 r.), szczytowo-pompowa z czterema turbozespołami typu Francisa o mocy zainstalowanej (po modernizacji przeprowadzonej w latach 2000-2003) 200 MW i produkcji rocznej energii elektrycznej 230 GWh.
